تا گل غربت نرویاند بهار از خاک جانم
با خزانت نیز خواهم ساخت خاک بی‌خزانم
گرچه خشتی از تو را حتی به رویا هم ندارم
زیر سقف آشنایی‌هات می‌خواهم بمانم
بی‌گمان زیباست آزادی ولی من چون قناری
دوست دارم در قفس باشم که زیباتر بخوانم
در همین ویرانه خواهم ماند و از خاک سیاهش
شعرهایم را به آبی‌های دنیا می‌رسانم
گر تو مجذوب کجا آباد دنیایی من اما
جذبه‌ای دارم که دنیا را بدین‌جا می‌کشانم
نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی
ورنه بیهوده نمی‌خواندی به سوی عاقلانم
عقل یا احساس حق با چیست؟ پیش از رفتن ای خوب
کاش می‌شد این حقیقت را بدانی یا بدانم
- به امید روزهای بهتر برای وطن…